The Colors, Their Intrinsic Elements and Functions in Iranian Tales
Authors
1
Associate Professor of Persian Language and Literature / Razi University –Kermanshah –Iran
2
Ph.D. candidate in Persian Language and Literature / Razi University –Kermanshah –Iran
Abstract
Colors, in addition to their artificial meanings, express human emotions, thoughts and characteristics, for this reason, color in the general and modern sense and with respect to its functions and inherent elements shows the better understanding of the emotions and thoughts of the layers of the tales. Thus the authors by adopting a descriptive-analytical research methodology and by referring to the “Iranian Tales “compiled by Anjavi Shirazi try to classify the colors and their usage in these tales. The findings showed that the colors come into new usages in the narrative texture of tales which can further be divided into several categories: the expression of value and class beliefs, colors with the function of public interpretations and beliefs, symbolic beliefs, colors to serve the expression of details, expressing the aspirations of the public and mythological beliefs. With reference to such usage, colors can be divided into two categories: colors such as black, white, green, and yellow are used to express intentions, public interpretations, symbolic and value beliefs. Sometimes the colors are used with other colors to describe the details or specific functions. Golden and golden attributes of yellow are allocated to rich classes of people, and its various ranges or shads are attributed to the wishes and demands of the lower class of society.
Keywords
Subjects
- اوستا (کهن‌ترین سرودهای ایرانیان) (1382). گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه. چ 9. تهران: مروارید.
- آموزگار، ژاله (1387). زبان، فرهنگ و اسطوره. چاپ 2. تهران: معین.
- استوار، مسیب (1391). رنگ. چ 1. تهران: رازنامه.
- انجوی شیرازی، سید ابوالقاسم (1353). قصه‌های ایرانی. چ 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1355). عروسک سنگ صبور (قصه‌های ایرانی). چ 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1393). گل به صنوبر چه کرد. چ 2. ج 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1393). دختر نارنج و ترنج. چ 3. ج 2. تهران: امیرکبیر.
- ایتن، یوهان (1367). عناصر رنگ. ترجمۀ حسن ملجائی. چ 1. تهران: پارت.
- پهلوان حسین، اکرم (1387) «روان‌شناسی رنگ‌ها در قرآن و حدیث». حدیث اندیشه. د 3. ش 6. صص 121-133.
- حجازی، سارا (1387). «رنگ‌ها به ما چه می‌گویند؟». بهداشت روان. س 7. ش 26. صص 32-36.
- دروتی، ال ملا (1389). زبان رنگ‌ها. ترجمۀ افسانه سلمانی‌گیوی. چ 1. قم: ملینا.
- دلاشو، لوفر (1366). زبان رمزی قصه‌های پریوار. چ 1. تهران: توس.
- شوالیه، ژان و آلن گربران (1387). فرهنگ نمادها. ترجمۀ سودابه فضایلی و علیرضا سیداحمدیان. 5 ج. چ 2. تهران: جیحون.
- عناصری، جابر (1368). مردم‌شناسی و روان‌شناسی هنری. چ 1. تهران: اسپرک.
- فردوسی، ابوالقاسم (1389). شاهنامه. به کوشش سعید حمیدیان. چ 17. تهران: قطره.
- فرزان، ناصر (1377). تاریخ تحول هنر و صنعت رنگ در ایران و جهان. چ 1. تهران: انتشارات تهران.
- لوشر، ماکس (1386). روان‌شناسی رنگ‌ها. ترجمۀ منیرو روانی‌پور. چ 4. تهران: آفرینش.
- مارزلف، اولریش (1371). طبقه‌بندی قصه‌های عامیانه. ترجمۀ کیکاووس جهانداری. چ 1. تهران: صدا و سیمای جمهوری اسلامی.
- محجوب، محمدجعفر (1387). ادبیات عامیانۀ ایران: مجموعه مقالات دربارۀ افسانه‌ها، آداب و رسوم مردم ایران. به کوشش حسن ذوالفقاری. ج 1. چ 1. تهران: چشمه.
- موسوی، کاظم و اشرف خسروی (1389). پیوند خرد در اسطوره و شاهنامه. چ 1. تهران: مهرآیین.
- میرصادقی، جمال (1376). ادبیات داستانی، چ 3. تهران: سخن.
- واحددوست، مهوش (1387). نهادینه‌های اساطیری در شاهنامۀ فردوسی. چ 2. تهران: سروش.
- همایون کاتوزیان، محمدعلی (1377). «فرۀ ایزدی و حق الهی پادشاهان». اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی. س 13. ش 129-130. صص 4-19.
- بی‌نام (1388). «تجلی رنگ در ادب عامه». نجوای فرهنگ. س 4. ش 11. صص 47-50.
- آموزگار، ژاله (1387). زبان، فرهنگ و اسطوره. چاپ 2. تهران: معین.
- استوار، مسیب (1391). رنگ. چ 1. تهران: رازنامه.
- انجوی شیرازی، سید ابوالقاسم (1353). قصه‌های ایرانی. چ 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1355). عروسک سنگ صبور (قصه‌های ایرانی). چ 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1393). گل به صنوبر چه کرد. چ 2. ج 1. تهران: امیرکبیر.
- ــــــــــــــــــــــــــــ (1393). دختر نارنج و ترنج. چ 3. ج 2. تهران: امیرکبیر.
- ایتن، یوهان (1367). عناصر رنگ. ترجمۀ حسن ملجائی. چ 1. تهران: پارت.
- پهلوان حسین، اکرم (1387) «روان‌شناسی رنگ‌ها در قرآن و حدیث». حدیث اندیشه. د 3. ش 6. صص 121-133.
- حجازی، سارا (1387). «رنگ‌ها به ما چه می‌گویند؟». بهداشت روان. س 7. ش 26. صص 32-36.
- دروتی، ال ملا (1389). زبان رنگ‌ها. ترجمۀ افسانه سلمانی‌گیوی. چ 1. قم: ملینا.
- دلاشو، لوفر (1366). زبان رمزی قصه‌های پریوار. چ 1. تهران: توس.
- شوالیه، ژان و آلن گربران (1387). فرهنگ نمادها. ترجمۀ سودابه فضایلی و علیرضا سیداحمدیان. 5 ج. چ 2. تهران: جیحون.
- عناصری، جابر (1368). مردم‌شناسی و روان‌شناسی هنری. چ 1. تهران: اسپرک.
- فردوسی، ابوالقاسم (1389). شاهنامه. به کوشش سعید حمیدیان. چ 17. تهران: قطره.
- فرزان، ناصر (1377). تاریخ تحول هنر و صنعت رنگ در ایران و جهان. چ 1. تهران: انتشارات تهران.
- لوشر، ماکس (1386). روان‌شناسی رنگ‌ها. ترجمۀ منیرو روانی‌پور. چ 4. تهران: آفرینش.
- مارزلف، اولریش (1371). طبقه‌بندی قصه‌های عامیانه. ترجمۀ کیکاووس جهانداری. چ 1. تهران: صدا و سیمای جمهوری اسلامی.
- محجوب، محمدجعفر (1387). ادبیات عامیانۀ ایران: مجموعه مقالات دربارۀ افسانه‌ها، آداب و رسوم مردم ایران. به کوشش حسن ذوالفقاری. ج 1. چ 1. تهران: چشمه.
- موسوی، کاظم و اشرف خسروی (1389). پیوند خرد در اسطوره و شاهنامه. چ 1. تهران: مهرآیین.
- میرصادقی، جمال (1376). ادبیات داستانی، چ 3. تهران: سخن.
- واحددوست، مهوش (1387). نهادینه‌های اساطیری در شاهنامۀ فردوسی. چ 2. تهران: سروش.
- همایون کاتوزیان، محمدعلی (1377). «فرۀ ایزدی و حق الهی پادشاهان». اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی. س 13. ش 129-130. صص 4-19.
- بی‌نام (1388). «تجلی رنگ در ادب عامه». نجوای فرهنگ. س 4. ش 11. صص 47-50.
