Study of Techniques of Nonsense Literature in Iranian Folklore Literature
Abstract
Literary nonsense is a genre in children literature which is neither devalued nor forgotten in the course of history. Rather it has always been delightful and enjoyable never forgotten. This study introduces Persian literary nonsense and analyzes the characteristics and techniques of this genre which make it constant, interesting and pervasive among children.
This research is done within the qualitative paradigm utilizing the methodology of Mayring's (2000) deductive-inductive content analysis. The samples are divided in to poetries and stories. For poetry the contemporary nonsense poems in the book of Iranian Folklores (1346) are selected. As for the stories a group of folkloric legends categorized by Khosronejad. (1389) were selected. The criteria for the researcher was correspondence with nonsense characteristics.
It is concluded that Persian nonsense works are mostly engaged with form and language structure. It also demonstrated that nonsense works--both poetry and story-- enjoy the most fundamental and primary elements of children poetries characteristics which are implied in language constructs and rhyme, since the best way for language communication with children is through rhythm. The remarkable feature of nonsense stories is an approximation and amalgamation with poetic language of this genre. Nonsense acts as the alphabet of children poetry.
Regarding the quality of being nonsense, the studied poems and stories can be categorized into these classes: syntax nonsense, semantic nonsense and pure nonsense.
This research is done within the qualitative paradigm utilizing the methodology of Mayring's (2000) deductive-inductive content analysis. The samples are divided in to poetries and stories. For poetry the contemporary nonsense poems in the book of Iranian Folklores (1346) are selected. As for the stories a group of folkloric legends categorized by Khosronejad. (1389) were selected. The criteria for the researcher was correspondence with nonsense characteristics.
It is concluded that Persian nonsense works are mostly engaged with form and language structure. It also demonstrated that nonsense works--both poetry and story-- enjoy the most fundamental and primary elements of children poetries characteristics which are implied in language constructs and rhyme, since the best way for language communication with children is through rhythm. The remarkable feature of nonsense stories is an approximation and amalgamation with poetic language of this genre. Nonsense acts as the alphabet of children poetry.
Regarding the quality of being nonsense, the studied poems and stories can be categorized into these classes: syntax nonsense, semantic nonsense and pure nonsense.
Keywords
منابع
- ابراهیمی، جعفر و دیگران (1389). هیچ هیچ هیچانه. تهران: افق.
- اقبالزاده، شهرام (1384). «اشارهای به پیوند ادبیات شفاهی با ادبیات کودک». فرهنگ مردم. صص 57-61.
- انجویشیرازی، ابوالقاسم و محمود ظریفیان (1371). گذری و نظری در فرهنگ مردم. تهران: اسپرک.
- بلوکباشی، علی (1369). «در فرهنگ خود زیستن و به فرهنگهای دیگر نگریستن». کلک. ش 7. صص 32-54.
- ترابی، ستاره و سودابه شکرالهزاده (1394). «تأملی بر هیچانگی «هیچ هیچ هیچانه» و رابطۀ متن و تصویر در آن». مطالعات ادبیات کودک. س 6. ش1. صص30-58.
- ترابی، ستاره (1392). بررسی شگردهای هیچانهها در ادبیات کودک ایران. پایاننامۀ کارشناسیارشد. دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز.
- حجازی، بنفشه (1374). ادبیات کودکان و نوجوانان، ویژگی‌ها و جنبه‌ها. تهران: روشنگران.
_________ (1374). ادبیات کودکان و نوجوانان. تهران: روشنگران.
- خسرونژاد، مرتضی (1389). معصومیت و تجربه. تهران: نشر مرکز.
- سلاجقه، پروین (1385). از این باغ شرقی. تهران: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان.
- شفیعیکدکنی، محمدرضا (1366). صورخیال در شعر فارسی. تهران: آگاه.
_________ (1373). موسیقی شعر. تهران: آگاه.
_________ (1377). «شعر جدولی». بخارا. س 2. ش2. صص 46-59.
_________ (1380). «شکار معنی در صحرای بیمعنی». مجلۀ دانشکده ادبیات تربیت معلم. س 9. ش32. صص 23-52.
- طبری، احسان (1359). نوشتههای فلسفی و اجتماعی. تهران: نشر توده.
- فیاضمنش، پرند (1384). «نگاهی دیگر به موسیقی شعر و پیوند آن با موضوع، تخیل و احساسات شاعرانه». پژوهش زبان و ادبیات فارسی. دورۀ جدید. ش 4. صص 163-186.
- قزلایاغ، ثریا (1383). ادبیات کودک و نوجوان و ترویج خواندن. تهران: سمت.
- کالینسون، دایانه (1385). تجربه زیباشناختی. ترجمۀ فریده فرنودفر. تهران: فرهنگستان هنر.
- کیانوش، محمود (1375). شعر کودک در ایران. تهران: آگاه.
- محمدی، محمدهادی و زهره قایینی (1383). تاریخ ادبیات کودکان ایران. ج1. تهران: چیستا.
- موسویان، انسیه (1389). «نی نی داره تماشا: نگاهی به کتاب تاتی تی تی افسانه شعباننژاد». کتاب ماه کودک و نوجوان. صص 56-59.
_________(1390). «لینگا لینگا د د یی: نگاهی به کتاب هیچ هیچ هیچانه».کتاب ماه کودک و نوجوان. صص 53-56.
- نورتون، دونا (1382). شناخت ادبیات کودکان:گونهها و کاربردها از روزن چشم کودک. ج 1. تهران: قلمرو.
- وکیلیان، احمد (1378). متلها و افسانههای ایرانی. تهران: سروش.
- هدایت، صادق (1346). نوشتههای پراکنده. چ2. تهران: امیرکبیر
_________(1378). فرهنگ عامیانۀ مردم ایران. تهران: چشمه.
- Hark, I. (1982). Edward Lear. Boston: Twayne Publishers.-
- --------- (1978)."Edward Lear: Eccentricity and Victorian Angst". Victorian Poetry. vol.16. pp.112-122.
- Maykut, P. & R. Morehouse (1994). Beginning Qualitative Research. London: The Falmer press.
- Mayring, P. (2000). Qualitative Content Analysis. vol.1. No.2. june.
- Stewart, S. (1979). Nonsense: Aspects of Intertextuality in Folklore and Literature.Baltimore and London: The John’s Hopkins UP.
- Thomas, J. (1985)."“There Was an Old Man . . .”: The Sense of Nonsense Verse". Children's Literature Association Quarterly. vol 10. No.3. Fall 1985. pp.119-122.
- Tigges, W. (1986)."The Limerick: The Sonnet of Nonsense?". Dutch Quarterly Review. vol.16. pp.220-236.
- ------------ (1987). Explorations in the Field of Nonsense. Amsterdam: Rodopi.
- ------------ (1988). An Anatomy of Literary Nonsense. Amsterdam: Rodopi.
