Semiotics and Mythology of the Legend of Khatun-e-Chaharshanbesoori
Author
Abstract
Khatun-e-Chaharshanbesoori (Last Wednesday’s Khatun) is a Guilani legend which has a place beyond a typical legend in the culture of the people of Guilan because, in a ceremonial night, it has devoted many customs to itself. Hence, this myth is repeated by them every year.
In this paper, through expressing the legend of Khatun-e-Chaharshanbesoori, its semiotics and mythology has been addressed. Then, the theories are expressed and studied based on the theory of Mircea Eliade, which is among some ceremonial sample called images of gods and mythology, and the present human being repeats them, the following question is addressed: Is this legend rooted in ancient beliefs of Guilan inhibitants? In the initial response, it can be said that many ancient beliefs, in accordance with the conditions of time, place and its progress in various fields, are outdated or, it can see the traces of the mythological themes in fairy tales and ritual.
Using the methodology of data collection in libraries and data analysis, the present article aims to examine the symbolic and mythical implications of Khatun- Chaharshanbesoori, and the rituals and beliefs relating to it in Guilan province.
In this paper, through expressing the legend of Khatun-e-Chaharshanbesoori, its semiotics and mythology has been addressed. Then, the theories are expressed and studied based on the theory of Mircea Eliade, which is among some ceremonial sample called images of gods and mythology, and the present human being repeats them, the following question is addressed: Is this legend rooted in ancient beliefs of Guilan inhibitants? In the initial response, it can be said that many ancient beliefs, in accordance with the conditions of time, place and its progress in various fields, are outdated or, it can see the traces of the mythological themes in fairy tales and ritual.
Using the methodology of data collection in libraries and data analysis, the present article aims to examine the symbolic and mythical implications of Khatun- Chaharshanbesoori, and the rituals and beliefs relating to it in Guilan province.
Keywords
- آموزگار، ژاله (1384). تاریخ اساطیری ایران. تهران: سمت.
- افشاریان، نادر (1388). تاریخ شفت. رشت: فرهنگ ایلیا.
- بشرا، محمد و طاهر طاهری (1388). جشن ها و آیین های مردم گیلان (آیین های نوروزی). رشت: فرهنگ ایلیا.
- بهار، مهرداد (1391). پژوهشی در اساطیر ایران. تهران: آگاه.
- پورداود، ابراهیم (1377). یشتها. ج 1-2. تهران: اساطیر.
- پورهادی، مسعود (1386). فرهنگ خوراک مردم گیلان. رشت: فرهنگ ایلیا.
- تسلیمی، علی (1381). گذر از جهان افسانه. رشت: چوبک.
- --------- (1390). افسانه های مردم گیلان (2). رشت: فرهنگ ایلیا.
- حافظ (1377). دیوان. تهران: هاد.
- حسنزاده، علیرضا (1381). افسانۀ زندگان. ج 1و2. تهران: بقعه.
- رفیعیجیردهی، علی (1386). لغتنامۀ تالشی. رشت: دانشگاه گیلان.
- سرکاراتی، بهمن (1393). سایه های شکارشده. چ 3. تهران: طهوری.
- سعدی (1371). کلیات سعدی. محمدعلی فروغی. تهران: ققنوس.
- سعیدی، سهراب (1386). «نوروز در میناب». نجوای فرهنگ. س 2. ش 5-6. صص 173- 179
- شعاعی، مالک و مهین پیرزادی (1387). گاه‌شماری در فرهنگ کردی. ایلام: گویش ایلام.
- شوالیه، ژان و آلن گربران (1388). فرهنگ نمادها. ترجمۀ سودابه فضایلی. ج 2 و 4. تهران: جیحون.
- عاشوری، امیرقلی (1385). افسانه های عامیانۀ ماسال و طبقهبندی ساختاری آن. صومعهسرا: توکل.
- غلامیکفترودی، قاسم (1379). پیربازار (نگاهی به سرزمین و مردم پیربازار). رشت: مولف.
- کزازی، میرجلال‌الدین (1390). رؤیا، حماسه، اسطوره. تهران: نشر مرکز.
- کمبپل، جوزف (1392). قهرمان هزارچهره. ترجمۀ شادی خسروپناه. مشهد: گل آفتاب.
- کوپر، جین (1392). فرهنگ نمادهای آیینی. ترجمۀ رقیه بهزادی. تهران: علمی.
- گنجی، مسعود (1389). هویت فرهنگی مردم منطقۀ زیدون. اهواز: تراوا.
- موسوی بجنوردی، کاظم (1388). دائرۀالمعارف بزرگ اسلامی. ج 13. تهران: مرکز دائرۀالمعارف بزرگ اسلامی.
- موسوی، سیدهاشم (1386). نمایش ها و بازی های سنتی گیلان. تهران: فرهنگ ایلیا.
- نظرزاده، رسول (1391). فرهنگ واژه های نمایش ایرانی. تهران: افراز.
- وارنر، الیزابت (1385). اسطوره های روسی. تهران: مرکز.
- یاحقی، محمدجعفر (1391). فرهنگ اساطیر و داستان واره ها. تهران: فرهنگ معاصر
