Using Slangs, One of GhaemMaghamFarahaniâs Stylistic Features in His Manuscripts
Authors
Abstract
Mirza AbolghasemGhaemMaghamFarahani is considered as the last great classical writer in the old method of Persian prose. The main task done by this tasteful minister was rescuing the prose from the maze of prevalent phraseology in the Safavi and Timurid eras. He planted the seedlings of the initial deviation from the conventional way of writing an artifact and grandiose, and of low content prose at those days. His presence may be a turning point in the history of Persian prose as his absence may lead to create no change in the authorship in the Constitution. In fact, he declined the poetic repetitive affidavits, tough terms, complex themes, metaphors and implicit similes sometimes used aberrantly. Using slangs, slogans and public proverbs considered as features resulting in the author detraction and degradation as well as approaching the prose to the natural, exact and simple writing. Flavoring intimacy to the literary and secretary writings, he helped to emerge simple writings like those works written by Naserodin Shah and Dehkhoda. Using proverbs, expressions and allegories gives dynamic features to GhaemMaghan’s writings, in general, and his manuscripts in particular. Relying on his own taste and grace, he used prevalent expressions and way of writing in a rhythmic and literary form to state his age issues as his fugleman, the Golestan’sowner. This paper aims at considering slangs in GhaemMagham’s manuscripts from a linguistic perspective with emphasize on using slangs as one of the features and methods in simple writings. It explores them in different aspects: simple substances, interpretations, allegorical compounds, proverbs and poems. It is worthy to mention that these matters are general subjects covering the other minor issues such as oath, addressing, devotion, desire, pleading and so on. Finally, statistics were presented in table form this category quantitatively
- آرین‌پور، یحیی (1372). از صبا تا نیما. ج 1. تهران: زوار.
- احمدی گیوی، حسن و حسن انوری (1370). دستور زبان فارسی (1). تهران: فاطمی.
- اردلانی، جلال (1379). ادوار نثر فارسی دورۀ مشروطه. سنندج: ژیار.
- براون، ادوارد (1375). تاریخ ادبیات ایران. ج 4. تهران: مروارید.
- بهار، محمدتقی (1381). سبک‌شناسی. ج 3. تهران: امیرکبیر.
- بهمنیار، احمد (1361). داستان‌نامۀ بهمنیاری. تهران: دانشگاه تهران.
- پرتوی آملی، مهدی (1365). ریشه‌های تاریخی امثال و حکم. تهران: سنایی.
- ثروت، منصور و رضا انزابی‌نژاد (1377). فرهنگ لغات عامیانه و معاصر. تهران: سخن. چ اول.
- جمال‌زاده، محمدعلی (1382). فرهنگ لغات عامیانه. تهران: سخن.
- دهگان، بهمن (1383). فرهنگ جامع ضرب‌المثل‌های فارسی. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
- رضایی، والی (1383). «زبان معیار چیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟». فرهنگستان. س 6. ش3. صص20- 35.
- زرین‌کوب، عبدالحسین (1368). نقش بر آب. تهران: معین.
- سارلی، ناصرقلی (1387).زبان فارسی معیار. تهران: هرمس.
- سمیعی گیلانی، احمد (1385). نگارش و ویرایش. تهران: سمت.
- شاملو، احمد (1377). کتاب کوچه. تهران: مازیار.
- شکورزاده، ابراهیم (1372). ده هزار مثل فارسی. مشهد: آستان قدس رضوی.
- شمیسا، سیروس (1386). سبک‌شناسی نثر. تهران: معین.
- علامی ذوالفقار و فریبا کیانیان (1389). «مقایسه سبکی منشآت قائم‌مقام و گلستان سعدی». فنون ادبی. س 2. ش 1. صص 89-110.
- فرشیدورد، خسرو (1363). دربارۀ ادبیات نقد ادبی. تهران: امیرکبیر.
- قائم‌مقام فراهانی، میرزا ابوالقاسم (1366). منشآت. به تصحیح سید بدرالدین یغمایی. گیلان: شرق.
- کامشاد، حسن (1384). پایه‌گذاران نثر جدید فارسی. تهران: نشر نی.
- کشاورز، کریم (1384). هزار سال نثر پارسی. ج 3. تهران: علمی و فرهنگی.
- مصاحب، غلامحسین (1356). دایرۀ المعارف فارسی. تهران: فرانکلین.
- نجفی، ابوالحسن (1387). فرهنگ فارسی عامیانه. تهران: نیلوفر.
- واثق عباسی، عبدالله و محمدامیر مشهدی (1388). «بازتاب شعر سعدی در نامه‌های قائم‌مقام فراهانی». ادب فارسی. ش 1. صص 193-214.
