Scapegoat belief in Shah-name
Author
Abstract
Scapegoatig means the indirect transfer of evil and its disposal for a specific or indefinite period of time. Human had variety philosophies to fight against evil, and has employed common tools such as human, animal, objects, etc. Fore this purpose, the present work attempts to explore different ways of scapegoat by referring to the Sahname of Ferdowsi. To this end, after giving a brief introduction about scapegoating, the reasons of humans resort to scapegoating as well as types of scapegoating in Shahname have been studied. Accordingly, there are two forms of scapegoating (direct and in direct), one in Zahhak’s story, and the other in the story of Rostam and Esphandiyar. The present foundamental research is based on library research method, and has used descriptive analysis method.
Keywords
منابع
- آیدنلو، سجاد (1390). دفتر خسروان. چ 1. تهران: سخن.
- _________ (1389). «بررسی و تحلیل چند رسم پهلوانی». دوفصلنامۀ مطالعات داستانی. س1. ش 1.ص 5.صص
- _________ (1389). «نوشدارو چیست؟». چیستا. ش 171. صص 45-52.
-الیاده ، میرچا (1368). آیینهای آشناسازی. ترجمۀ نصرالله زنگویی. تهران: آگاه.
– ایونس، ورونیکا (1389). اسطورههای هند. ترجمۀ باجلان فرخی. چ 2. تهران: اساطیر.
- بلک جرمی، آنتونی گرین (1383). خدایان، دیوان و نمادهای بین‌النهرین باستان. چ 1. تهران: امیرکبیر.
- بندهش (1369). به‌کوشش مهرداد بهار. چ 1. تهران: توس.
- جوینی، محمد (1382). تاریخ جهانگشای. تصحیح محمد قزوینی. چ 3. تهران: افراسیاب.
- حسینی، سیدحسن (آصف) (1383). آفرینش در اساطیر آمریکا. چ 1. قم: ادیان.
– رزنبرگ، دونا (1376). اسطورههای جهان. ترجمۀ عبدالحسین شریفیان. چ 1. تهران: اساطیر.
- رضی، هاشم (1381). آیین مهر. چ 1. تهران: بهجت.
- سبحانی، جعفر (1378). فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام. چ 11. تهران: مشعر.
- سعدی، شیخ مصلح‌الدین (1374). بوستان. به‌کوشش خلیل خطیب‌رهبر. چ 2. تهران: انتشارات صفی علیشاه.
- شمیسا، سیروس ( 1377). فرهنگ اشارات ادبیات فارسی. چ 1. تهران: فردوس.
- صرفی، محمدرضا (1391). باورهای مردم کرمان. چ 1. کرمان: دانشگاه شهیدباهنر.
- شوالیه، ژان و آلن گربران (1380). فرهنگ نمادها. ترجمۀ سودابۀ فضایلی. چ 1. تهران: جیحون.
- فردوسی، ابوالقاسم (1380). شاهنامه. تصحیح مصطفی جیحونی. چ 1. تهران: شاهنامه‌پژوهی.
- _________ (1389). شاهنامه. به‌کوشش جلال خالقی‌مطلق. چ 3. تهران: مرکز دائرۀ‌المعارف بزرگ اسلامی.
- فریزر، جرج (1383). شاخۀ زرین. ترجمۀ کاظم فیروزمند. تهران: آگاه.
- گزیده‌های زاد اسپرم (1366). ترجمۀ محمدتقی راشد. چ 1. تهران: مؤسسۀ تحقیقات و مطالعات فرهنگی.
- مصطفوی، علی‌اصغر (1369). اسطورۀ قربانی. چ 1. ناشر: مؤلف.
– مونیک، دوبکور (1376). رمزهای زندۀ جان. ترجمۀ جلال ستاری. چ 2. تهران: نشر مرکز.
- نصرالله منشی، ابوالمعالی (1361). کلیله و دمنه. تصحیح مجتبی مینوی. چ 6. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
- واحددوست، مهوش (1379). نهادینه‌های اساطیری در شاهنامه. تهران: سروش.
- وراوینی، سعدالدین (1367). مرزباننامه. تصحیح محمد روشن. چ 2. تهران: شرکت سهامی.
- هدایت، رضا قلیخان (1339). روضۀالصفا. قم: حکمت.
