دانشگاه شهید چمران اهواز ، gh.zarouni@scu.ac.ir
چکیده: (1084 مشاهده)
یکی از عوامل مهم غنای شعر هر شاعر، داشتن پشتوانههای فرهنگی است که خود از زیرمجموعههای مختلفی تشکیل میشود. یکی از این زیرمجموعهها «باورهای عامیانه» است که هر شاعری بسته به میزان مطالعات خود در فرهنگ عامه و نیز ارتباط با نهاد جامعه از آن بهره میگیرد. باورهای عامیانه مجموعهای از اعتقادات، رفتارها و کردارهاست که اگرچه در برخی از موارد مبنای علمی مشخصی نیز ندارند، همواره در مرکز توجه مردم بودهاند. هدف اصلی ما در پژوهش حاضر، بررسی نحوۀ بهکارگیری باورهای عامیانه و کارکرد آنها در غزل نو است و در آن با روش تحلیلی ـ انتقادی، سعی شده است باورهای بهکار رفته در غزل این دوران ردهبندی و تحلیل شود تا از این طریق ضمن دستیابی به میزان استفادۀ شاعرانِ جریان غزل نو از باورهای عامیانه، نقش و کارکرد این باورها در قالب غزل، که نمایندۀ اصلی ساحت عاطفی و عاشقانۀ شعر معاصر است، نشان داده شود. یافتههای این پژوهش بیانگر آن است که شاعران مورد بحث ما باورهای عامیانه را از صافی ذهنیت تغزلی خود عبور داده و آنها را عمدتاً در خدمت تغزل قرار دادهاند تا ضمن غنای پشتوانۀ فرهنگی شعر خود، تأثیر عاشقانۀ بیشتری بر مخاطب بگذارند، البته کارکرد این باورها در غزل نو صرفاً محدود به تغزل نیست، بلکه در حوزۀ مسائل سیاسی، اجتماعی، فلسفی و... نیز مورد استفاده قرار گرفتهاند.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
فرهنگ عامه دریافت: 1401/8/20 | پذیرش: 1401/11/6 | انتشار: 1401/11/17