Characteristics of satire and humor language in TaÌÌ ziye and Shabihe
Authors
Abstract
Ta̕̕ ziye is crystalized as lyric, melancholic and popular rituals on the occasion of the martyrdom of Imam Hussein (AS) and his companions in the desert of Karbala in the year 61 AH. In general Ta̕̕ ziye and Shabihe are used interchangeably provided they are to some extent different. By the evolution of these two popular types, satire and humor have been emerged in Shabihhe. Also, it has been appeared a kind of educational –dramatic genre which was tragic, funny and was called ridiculous Ta̕̕ ziye as well. Ashqya humiliation, relief and scorn of Shiite mourning and mockery of symbols of power are among the functions of satire and humor in Ta̕̕ ziye. Some features of satire and humor language in Ta̕̕ ziye and Shabihe are: Antonymy , exaggeration , zooming out and colloquial form of everyday language. By adopting a descriptive – analytical research methodology, this study by reviewing the related literature tries to show that satirical expression and its techniques are widely used in dramatic works.
Keywords
- احترامی، منوچهر (1390). «هست آسان لاف‌زدن کنار میدان». کتاب طنز6. تهران: سورۀ مهر.
- اعتمادالسلطنه (1356). روزنامۀ خاطرات. به کوشش ایرج افشار. چ 3. تهران: امیرکبیر.
- باختین، میخائیل (1387). تخیل مکالمهای. ترجمۀ رویا پورآذر. تهران: نی.
- بکتاش، مایل و فرخ غفاری (1383). تئاتر ایرانی(سه مجلس تعزیه). تهران: قطره.
- بلوکباشی، علی (1383). حدیث قدسی مصائب در نمایش آیینی. تهران: امیرکبیر.
- بیضایی، بهرام (1383).نمایش در ایران. چ دوم. تهران: روشنگران و مطالعات زنان.
- جوادی، حسن (1384). تاریخ طنز در ادبیات فارسی. تهران: کاروان.
- حلبی، علی‌اصغر (1377). تاریخ طنز و شوخ‌طبعی در ایران و جهان اسلامی تا روزگار عبید زاکانی. تهران: بهبهانی.
- خالقى، روح‌الله (1353). سرگذشت موسیقى ایران. تهران: صفی‌علیشاه.
- رجایی زفره‌ای، محمدعلی (1310). مجالس تعزیه (مجموعۀ 10مجلس تعزیه). تهران: کتابخانۀ ملی. نسخۀ خطی.
- شفیعی‌کدکنی، محمدرضا (1389). مفلس کیمیافروش. چ چهارم. تهران: سخن.
- شمیسا، سیروس (1376). انواع ادبی. چ پنجم. تهران: فردوس.
- شهیدی، عنایت‌الله (1380). پژوهشی در تعزیه و تعزیهخوانی. تهران: اسلامی.
- صالحی‌راد، حسن (1380). مجالس تعزیه. ج1 و 2. تهران: سروش.
- صلاحی، عمران (1384). «گپ و گفتی با عمران صلاحی». آفرینه. ش 5. صص 58 -61.
- ضیاء، موحد (1378). سعدی. تهران: طرح نو.
- عناصری، جابر (1365). تعزیه، نمایش مصیبت. تهران: جهاد دانشگاهی.
- ----------.(1362). «مولودیخوانی یا عروسقریش، نمونه‌ای از جنبههای شادیافزای تعزیهخوانی».قاموس. ش 4. صص 241- 247.
- --------- (1379). گلواژه‌های عزا و گلبرگ‌های رثا. تهران: کیومرث.
- فتحعلی‌بیگی، داود (1374). «مبانی مضحکه در نمایش سنتی». هنر. ش 30. صص 343-350.
- ------------ و ه‍اش‍م ف‍ی‍اض(1382). دفتر تعزیه. ج 1و 2. تهران: نمایش.
- محمدحسین ناصربخت، رضا میرزایی و وحید ذاتی(1388). دفتر تعزیه9. تهران: نمایش.
- ------------- و مهدی دریایی (1390). دفتر تعزیه. ج 11. تهران: نمایش.
- مختاباد امرئی، مصطفی (1385). «تعزیه، هنر نمایش مصیبت‌آمیز ایرانیان». علوم انسانی. ش 14. صص 89-98.
- مسعودی، شیوا (1389). «تبیین جامعه‌شناختیعناصرکارناوالیتهدرنمایش‌هایعصرناصری». جامعه‌شناسیهنروادبیات. ش1.صص 167-197.
- مقدادی، بهرام (1378). فرهنگ اصطلاحات ادبی از افلاطون تا عصر حاضر. تهران: فکر امروز.
- ملک‌پور، جمشید (1385). ادبیات نمایشی در ایران. ج1 و 2. تهران: توس.
- ناصربخت،محمدحسین (1386).تأثیر ادبیاتمکتوبایرانیبر تعزیه.تهران:انجمن نمایش.
- ناظرزاده کرمانی، فرهاد (1385). درآمدی به نمایش‌نامه‌شناختی. چ دوم. تهران: سمت.
- همایونی، صادق (1354). تعزیه و تعزیهخوانی. شیراز: سازمان جشن هنر.
