دوره 3، شماره 5 - ( 1394 )                   جلد 3 شماره 5 صفحات 29-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Tabatabay S I, Tabatabaei S H, Rezaei M. Customs of Mourning and Rejoicing in the "Sarkavir" Damghan Region. CFL 2015; 3 (5) :1-29
URL: http://cfl.modares.ac.ir/article-11-686-fa.html
طباطبایی سیدحسین، طباطبایی سیدحسن، رضایی محمد. آیین‌های سوگ و سُرور در منطقۀ سرکویرِ دامغان. فرهنگ و ادبیات عامه. 1394; 3 (5) :1-29

URL: http://cfl.modares.ac.ir/article-11-686-fa.html


1- کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
2- استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
چکیده:   (9691 مشاهده)
چکیده یکی از زیباترین جنبه‌­های ادبیات شفاهی ایران، نواها و سروده‌های بومی و محلی است که اقوام و گویشوران مناطق گوناگون، در حین کار و یا در مراسم و مناسبت‌های خاص زمزمه می­‌کنند. این سروده‌ها در طول تاریخ همواره گرمابخش محافل و نقل رایج مراسم و گردهمایی‌های اقوام این سرزمین بوده است. برخی از این نواها –که ریشه در گذشته‌های بسیار دور و فرهنگ کهن ایران باستان دارد- بنا به دلایل متعدد، ازجمله دور‌ماندن از جوامع بزرگ و عدم ارتباط گستردۀ گویشوران آن با مناطق شهری، حتی تا زمان حاضر مغفول و پنهان مانده است. اشعار مرتبط با آیین­های سوگ و سُرور در فرهنگ عامیانۀ منطقۀ سرکویر (واقع در مرز جنوبی استان سمنان و در مجاورت حاشیۀ شمالی دشت کویر)، از این گونه است. این سروده­ها مبتنی بر سنت­هایی کهن است که از گذشته­‌های بسیار دور، همراه همیشگی مراسم عزا و عروسی مردم بوده و تا زمان حاضر نیز قوت و قدرت خود را حفظ کرده است. در این نوشتار بر آنیم تا در کنار معرفی «سُرو» و «اُنگاره» به‌عنوان دو نوای مخصوص مراسم عروسی و عزا و بیان ویژگی‌ها، انواع و مشخصات آن، به تشریح جنبه­های ادبی و مردم‌شناسی این سنت عامه بپردازیم و از خلال آن برخی ویژگی‌های حاکم بر فرهنگ عامۀ گویشوران را تبیین و تحلیل نماییم. واژه­‌های کلیدی: سرکویر، نواهای محلی، سُرو، انگاره، فرهنگ عامه. 
متن کامل [PDF 280 kb]   (4834 دریافت)    

دریافت: 1394/6/18 | پذیرش: 1394/6/1 | انتشار: 1394/6/18

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.