دانشگاه بیرجند ، hd_noruzi@birjand.ac.ir
چکیده: (1233 مشاهده)
یکی از گونههای ناشناخته زبان و ادبیات فارسی، ترجمههای کهن عهد عتیق هستند. معمولاً زبان این متون فارسی و خط آنها عبرانی است. یکی از ویژگیهای این نوع از متون، تأثیرپذیری شدید از ادبیات و زبان عامیانۀ فارسی است. در این مقاله براساس معیارهای زبانشناسی اجتماعی، عناصر عامیانه گفتاری و نوشتاری برخی از این متون (ترجمههای عهد عتیق) بررسی شده است. براساس این بررسی، زبان متون پیشگفته در سطح واژگانی از دو جنبه تحت تأثیر زبان عامیانه قرار گرفته است: نخست تحولات آوایی که شامل موارد زیر است: تحول âm / ân > um / un، همگونی آوایی، کاهش واجی، افزایش واجی، انواع مختلف ابدال و قلب. دوم واژههای گویشی. عناصر گویشی هر زبان پیوستگی تنگاتنگی با زبان و ادبیات عامۀ آن دارند. عناصر نوشتاری غیررسمی نیز از دو جنبه بر این متون تأثیر گذاشتهاند: الف) استفاده از خط عبرانی؛ ب) اغلاط املایی. براساس تحقیق حاضر میتوان نتیجه گرفت که این نوع از ترجمههای عهد عتیق از نظر زبانی به گونه عامیانه یا دستکم غیررسمی زبان نزدیکتر هستند.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
ادبیات عامه دریافت: 1401/8/12 | پذیرش: 1402/1/18 | انتشار: 1402/2/13