1- دانشگاه هرمزگان
2- دانشگاه تربیت درس ، n.dorri@modares.ac.ir
چکیده: (4626 مشاهده)
یکی از بارزترین مظاهر فرهنگ عامه اقوام ایرانی، اشعار محلی است که به زبان و گویش محلی سروده میشوند. منظومه بلند نوستالژیک، گونه نوپدیدی از شعر محلی است که نشانههای آن از نیمه دوم قرن اخیر، در اقوام مختلف ایرانی مشاهده میشود. این منظومهها که عمدتاً روزگار ماقبل تجددِ عصر پهلوی را بازتاب میدهند، نمایشگر غم غربت و نوستالژیگرایی شاعران محلی و بهتبع آن اقوام ایرانیاند. در مقاله حاضر، وجوه نوستالژیگرایی در 40 منظومه برجسته محلی بررسی شده است. واکاوی این منظومهها نشان میدهد که بازگشت به کودکی و بازگشت به طبیعت، برجستهترین وجوه نوستالژیگرایی در این اشعار است و شاعران محلی میکوشند از طریق اشاره به جغرافیای بومی، آداب و رسوم، بازیها، ابزارها، اشخاص و اماکن نوستالژیک، خاطره جمعی مردم خویش را بیدار کنند و بر حفظ مؤلفههای هویت بومی تأکید ورزند. برخی دیگر از وجوه نوستالژیگرایی نظیر اسطورهگرایی و شکایت از روزگار، با فراوانی کمتر در این منظومهها بازتاب یافتهاند. بازنمایی عناصر فرهنگ عامه اقوام ایرانی در این پژوهش نشان میدهد که این مؤلفهها، با وجود تنوع و تفاوت، دارای جنبههای مشترک بسیاری هستند.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
ادبیات عامه دریافت: 1398/11/27 | پذیرش: 1398/12/24 | انتشار: 1399/2/10