1- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور ، rohalla_karimi@yahoo.com
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور
چکیده: (3740 مشاهده)
شعر عامۀ بختیاری، از نظر گونهشناسی، تنوع و بسامد بالایی دارد. گونههای مختلفی مانند سُرو، دوالالی، صیادی، شَوخین، بَلال و برزگری از آن جمله است. گونۀ برزگری که با نامهای بَوِرو، باوِرو، بیداد و بَرزِیَری نیز شناخته میشود، روایتگر دلتنگی، عشق، اندوه، آرزوها، و دغدغههای دروگرانی است که فصل بهار، در گرمسیر بختیاری، دور از خانواده و ایل، به درو و برداشت محصولات کشاورزی مشغول بودند. آنان احساسات و عواطف خود را در قالب شعر با آواز بیان میکردند. یکی از مضامین اصلی این اشعار، حس نوستالژی برزگر دورافتاده از خانواده است. در پژوهش حاضر عوامل و وجوه مختلف نوستالژی در اشعار برزگری بررسی شده است. این نوستالژی به دو گونۀ زنانه و مردانه تقسیم میشود. از وجوه برجستۀ نوستالژی مردانه در شعر برزگری میتوان به دلتنگی برای زادگاه، یادآوری خاطرات وصال با معشوق، حسرت برای وارگهها و چشمههای سردسیر، دلتنگی برای طبیعت بهویژه گیاهان سردسیر، غم غربت و تنهایی اشاره کرد. نوستالژی زنانه، حالات روحی زنان چون انتظار و فراق را نشان میدهد.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
ادبیات عامه لری و بختیاری دریافت: 1398/9/29 | پذیرش: 1399/7/25 | انتشار: 1399/11/10