اتنوگرافی خیابانی نوع بسیار اخیری از اتنوگرافی است که تلاش می­کند با حرکت اتنوگرافر در فضاهای عمومی و بازِ شهری موضوعات فرهنگیِ در حرکت را بررسی کند. پژوهش اتنوگرافیک حاضر در خصوص «ماشین­های محرمی» در شهر تهران گونۀ ویژه­ای از اتنوگرافی خیابانی را نشان می­دهد که در آن اتنوگرافر با ماشین خود دربارۀ ماشین­ها تحقیق می­کند. نگارنده اصطلاح «ماشین­نگاری» را برای بیان ویژگی­های نظری و روش­شناختی این نوع از پژوهش ابداع کرده­ است. پژوهشِ ماشین­نگارانۀ حاضر نشان می­دهند که چگونه افراد از ماشین به­عنوان تجربۀ ماشین‌مند خود در بسترهای روزمره و مناسکی استفاده می­کنند، چگونه ماشین­ها را به «بدن­های ثانویه» بدل می­سازند، و چگونه اندیشه­ها و احساسات از خلال دستکاری­های ماشین­ها منتقل می­شوند.
این مقاله با حرکت از شاخه­ها و رویکردهای انسان­شناسی اشیا/ انسان­شناسی فرهنگ مادی و انسان­شناسی حس­ها / انسان­شناسی حسی تلاش کرده است تا ماشین را از خلال ابعاد حسی آن، یعنی ابعاد دیداری، شنیداری، بساوایی و به­ویژه حرکتی تحلیل کند. اساساً ماشین­های محرمی بیانگر بُعد حرکتی مناسک محرم در تهران هستند. حرکت ماشین­ها به ظاهر و صداهای عزادارانۀ محرمی ماشین­ها ویژگی­ای پیوندی می­دهد که از طریق آن چشم­اندازها و گوش­اندازهای جدیدی پدید می­آیند. دستاورد مهم دیگر این مقاله طرح ایدۀ «اتنوگرافی در حرکت» است که به انسان­شناسان یاد می­دهد تا جهان فرهنگی ـ اجتماعی را در حرکت و با حرکت از نو مفهوم­بندی کنند. بدین ترتیب باید به جای مشاهدۀ مشارکتی به­عنوان روش اصلی و کلاسیک انسان­شناسی از «حرکت مشارکتی» استفاده کرد.