آماده انتشار، مهر و آبان 1404
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار دانشکده هنر دانشگاه دامغان، ایران ، zl.khosravi@du.ac.ir
چکیده: (58 مشاهده)
از مهمترین صحنه های نقل رزمی، کشتی دوم رستم و سهراب، معروف به مجلس «سهراب کشی» است. نقالان می کوشند بهترین اجرای خود را از این صحنه به نمایش آورند. پرسش اینجاست چگونه معنا در مجلس نقل ساخته می شود؟ و چگونه نقالان اجرای خود از این فراز داستان را نسبت به‌یکدیگر متمایز می سازند؟ نظر به اهمیت نقش حرکات بدن در داستان گزاری، پژوهش حاضر از چشم انداز متفاوتی به اجرای نقالی می‌پردازد. بدین منظور بر پایه یافته های زبانشناسی در مطالعات ژست، تعامل اجزاء معرکه آرایی براساس بخشی از ویدئوی اجرای نقل سهراب کشی مرشد سعیدی و مرشد ترابی بررسی شد. بحث درباره ویژگی های فنی و ابداعی حرکات نقالان نشان داد ترابی بیشتر از ژستهای تصویرگر عینی بهره برده است ولی سعیدی علاوه بر تصویرگری عینی، متنوع تر از ژست برای ارتباط با مخاطب و توصیف مفاهیم انتزاعی نیز استفاده می کند. نقال حماسه‌ی ملی را با تاکیدهای کانونی متمایز در اجرا تفسیر می کند. ترابی بیشتر نبرد تن به تن را عینی تصویر می کند و بر نقش چرخ بلند برسرنوشت سهراب تاکید دارد اما سعیدی بر مقاومت سهراب در برابر رستم تاکید می کند و در نهایت مرگ او را در قالب استعاری نشان می دهد؛ درختی که باد آن را بر زمین میافکند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |