دوره 3، شماره 7 - ( 1394 )
جلد 3 شماره 7 صفحات 18-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
چکیده: (8501 مشاهده)
سرودههای محلی یکی از دلنشینترین گونه‌های ادبیات شفاهی اقوام ایرانی است. این سروده‌ها در درازنای تاریخ، همپای همیشگی و جدانشدنی محافل و نَقل رایج مراسم و گردهماییهای اقوام بوده است. برخی از این نواها، با وجود جذابیت لفظی، معنایی و فرهنگی فراوان، بنا به دلایل گوناگون ازجمله بی‌توجهی پژوهشگران حوزۀ ادبیات عامه و نیز عدم ارتباط گستردۀ گویشوران آن با مراکز فرهنگی-تحقیقاتی، تاکنون دورازدسترس و ناشناخته مانده است. «اُلّاه» یکی از بومنواهای عامۀ خیالانگیز منطقۀ کویر است که ساکنان روستاهای جنوبی شهرستانهای شاهرود و دامغان (منطقۀ طُرود و سرکویر) از گذشتههای بسیار دور آن‌ها را در مراسم عروسی خود به‌کار میبردند و تاکنون نیز پایایی و پویایی خود را حفظ کرده است. در این نوشتار کوشیدهایم تا علاوهبر معرفی اُلّاه، برای نخستین‌بار به بررسی ویژگی‌ها، نکته‌های ادبی و مشخصات اختصاصی آن بپردازیم و از این رهگذر، پیوندهای این آیین سُرور با ریشههای کهن فرهنگ ایرانی را بشناسانیم و نیز برخی ویژگیهای حاکم بر فرهنگ عامۀ گویشوران را واکاوی کنیم.
دریافت: 1394/4/31 | پذیرش: 1394/8/6 | انتشار: 1394/12/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |