چکیده
گفت وگو از شگردها و ابزارهای اساسی نویسنده یا سراینده است تا شناختی عمیق تر از آنچه در سر دارد به مخاطب هدیه کند. این شیوۀ ادبی را می‌توان به گونه‌هایی نظیر؛ دیالوگ( گفت وگوی دوطرفه)، مونولوگ یا تک گویی و همولوگ یا گفت و گوی جمعی در ادبیات مشاهده کرد. اگرچه گفت و گو در ادبیات نمایشی؛ نظیر تراژدی و داستان؛ نظیر رمان، بیش از انواع دیگر کاربرد دارد، در ادبیات عامه نیز از زیبایی های خاص خود برخوردار است. این پژوهش بر آن است تا با روش توصیفی- تحلیلی شیوه‌های گفت وگو و اهدافی که از آن متصوّر بوده است را در دوبیتی های عامیانۀ مازندران و خراسان، بررسی کند. براساس یافته‌های تحقیق می‌توان گفت که از مونولوگ و دیالوگ بیش از دیگر شیوه‌های گفت وگو در دوبیتی‌های عامیانه استفاده شده است. در دیالوگ، اهدافی نظیر؛ طلب بوسه از معشوق و حضور دیگری برای عشق ورزی به بحث گذاشته شده است. گفت وگوی جمعی، آن گونه که در چارچوب نظری پژوهش آمده، در دوبیتی‌های عامیانه دیده نشده است. پژوهشگران، دوبیتی‌هایی را که خطاب به جمع بوده، با هدف گواه گرفتن عاشق برای اغراض خویش در این بخش بررسی کرده اند. جدل نیز به علت کوتاهی طول کلام در دوبیتی، بسامدی نداشته است.
کلیدواژه: گفت وگو، تک گویی، همولوگ، دیالوک، دوبیتی‌های عامیانۀ مازندرانی و خراسانی.

واژه‌های کلیدی: گفتگو، تک گویی، همولوگ، دوبیتی های عامیانه مازندارانی و خراسانی

متن کامل [PDF 660 kb]   (3084 دریافت)