زبان مازندرانی یکی از زبان‌های رایج در کشور ایران است که از دیرباز با وجود تعامل با دیگر زبان‌های ایرانی توانسته است ساختار و ماهیت خود را حفظ کند و به­عنوان یکی از زبان‌های زندۀ دنیا به پویایی خود ادامه دهد؛ ولی با وجود شناخت و بررسی قواعد زبانی حاکم بر آن، در محافل علمی‌ مهجور مانده است. نگارندگان در تحقیق حاضر با مطالعۀ اشعار امیر پازواری – شاعر مازندرانی عصر صفویه-  علاوه­بر استخراج و دسته­بندی قواعد زبان طبری، آثار این شاعر را با رویکردی سبک­شناسانه بررسی کرده­اند. آنچه با نگرش توصیفی -تحلیلی به دوبیتی‌های امیر پازواری در این نوشتار به­دست آمده، بیانگر آن است که سیستم فعل در زبان طبری جدید، به­ویژه در آثار امیر پازواری در مبنا شامل دو مضارع و ماضی و چهار وجه اخباری، امری، التزامی ‌و شرطی است. از نظر زمانی در چهار قسم حال، گذشته، آینده (شکل خاصی برای تشکیل ندارد) و نقلی تقسیم می‌شود و از نظر شکلی فقط به صورت حال، گذشته، نقلی و شرطی است. افعال از نظر ترکیب به صورت زمان‌های ساده و مرکب هستند. در مجموع نتایج نشان­دهندۀ اثرپذیری اندک این زبان از زبان­های رایج اطرافش به­خصوص فارسی معیار و در نتیجه ثبات تاریخی آن زبان است.

واژه‌های کلیدی: زبان مازندرانی، امیر پازواری، فعل، زبان‌های ایرانی

متن کامل [PDF 312 kb]   (6076 دریافت)