دوره 6، شماره 23 - ( 1397 )
جلد 6 شماره 23 صفحات 244-219 |
برگشت به فهرست نسخه ها
کارشناس‌ارشد قوم‌موسیقی‌شناسی(اتنوموزیکولوژی)، دانشگاه تهران
چکیده: (6371 مشاهده)
سنت داستان‌گویی تاریخی بسیار طولانی دارد و به‌عنوان گونه‌‌ای مهم از ادبیات شفاهی، در شناخت فرهنگ و ادبیات بسیار باارزش است. با وجود این، محققان به سنت دِسان‌خوانی در میان قوم ترکمن خلاف سنت‌های مشابه، بسیار کم توجه کردهاند. دِسان‌خوانی به اجرای داستان‌های عامیانه‌ای گفته میشود که ترکیبی از بخش‌های منثور و منظوم هستند و خُنیاگر (دِسان‌باغشی) به‌ترتیب آن‌ها را تعریف و به آوازی که با ساز همراهی میشود، اجرا می‌کند. این سنت شعری - موسیقاییِ شفاهی، ما را با صورتی از ادبیات شفاهی و تطور و تحول آن و شگرد‌های روایی که در آن به‌کار رفته است، آشنا می‌کند. جدای از اهمیت و نقش مهم این سنت در فرهنگ ترکمنی، داستان‌ها در سنت دِسان‌خوانی در عین داشتن خصوصیات ترکمنی، تشابهاتی با فرهنگ‌های اقوام تُرک آسیای میانه و نیز فرهنگ‌های ایرانی دارند که بر هویت التقاطیِ این فرهنگ و نقش مهم ارتباطی آن دلالت دارند. نویسنده در این مقاله سعی دارد با مطالعۀ این سنت با تمرکز بر معرفی، طبقه‌بندی و مطالعۀ داستان‌ها، مجریان (دِسان‌باغشی‌ها) و تمهیدات اجرایی، سنت دِسان‌خوانی را در میان ترکمن‌ها بررسی کند.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
نقد و نظریه‌های فرهنگ و ادب عامه
دریافت: 1397/9/27 | پذیرش: 1397/9/27 | انتشار: 1397/9/27
دریافت: 1397/9/27 | پذیرش: 1397/9/27 | انتشار: 1397/9/27
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |