معرکه­گیری از دیرباز در ایران رواج و رونق داشته­ است. برخی افراد با زبان­آوری به جلب مخاطب می­پرداختند یا با زورِ بازو در معابر عمومی کشتی می­گرفتند و پنجه درمی­افکندند. البته کسانی نیز بوده­اند که با هنر خود و اسبابی که به فراخور آن مهیا می­کردند به نمایش و سرگرمی عامه می­پرداختند و هرکدام به طریقی امرار معاش می­کردند. در مقاله حاضر معرکه­گیران را در شعر سیدای نسَفی، شاعر فارسی­گوی ماوراءالنهر در قرن 17 میلادی، بررسی کرده­ایم. نتیجه­ای که از مطالعه شعر و زندگی این شاعر و روزگار سخت و پر از مناقشه او می­گیریم آن است که نگاه او به طبقات عامه و مشاغلی نظیر معرکه­گیری، نه نگاه یک روایتگر، بلکه نگاه منتقدی اجتماعی­ است و نسفی از شعرش برای برجسته­ کردن طبقات مظلوم و ستمدیده استفاده کرده­ است. مشاغلی که عمدتاً به ابزارِ گران و مکان ویژه­ای نیاز نداشته و در آن روزگار تنها جلب نظر مخاطب و سرگرم کردن او، پناه و امیدشان بوده است. بنابراین، شعر شهری او نمونه بسیار خوبی است برای انتقال و معرفی فرهنگ عامه از روزگاری کهن.